Οργίζομαι με το πολιτικό προσωπικό.
Με κουράζουν, σε εξουθενωτικό βαθμό, οι στομφώδεις αναλύσεις ύφους χιλίων καρδηναλίων στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Βαρέθηκα να δίνω σημασία σε κάθε λογής "θεωρητικολόγους" παντογνώστες που περιγράφουν το αυτονόητο σαν να ανακάλυψαν την αμερική.
Μου προκαλούν θυμηδία οι υποκριτικές ευαισθησίες ώψιμων υπερασπιστών των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, τη στιγμή που αποτελούν γνήσιους εκφραστές του επιτυχημένου καπιταλιστή μεγαλοαστού.
Αλλά αυτό που πραγματικά με εξοργίζει είναι η αδιάλειπτη και ανώμαλη ψυχοκοινωνικά συμπεριφορά της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας να απέχει από τα κοινά με τρόπο καταφανώς επιδεικτικό.
Βεβαίως οφείλω να παραδεχθώ ότι στη σύγχρονη Ελλάδα για να ασχοληθείς με τα κοινά θα πρέπει να έχεις λύσει προ καιρού το βιοποριστικό σου ζήτημα σε βαθμό που να μην σε απασχολεί ώστε να περάσεις στο επόμενο στάδιο της πυραμίδας του Maslow.
Εξετάζοντας λοιπόν το πρόβλημα της Ελλάδας θα παρατηρήσει κανείς με σχετική βεβαιότητα ότι τελικώς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν αρκεί για να μας οδηγήσει στην κάθαρση που επιβάλλει το τέλος της σύγχρονης τραγωδίας που βιώνουμε.
Επιβάλλεται η υπέρβαση. Ατομική και συλλογική.
Υπέρβαση στις επιλογές μας, υπέρβαση στις πράξεις μας.
Για να συντελεστεί όμως αυτή η υπέρβαση θα πρέπει οι διαθέσιμες επιλογές να είναι κατά πολύ διαφορετικές από αυτές που τώρα διαθέτουμε. Τι να το κάνω αν στην εποχή του Διαδικτύου έχω να επιλέξω για τρόπο επικοινωνίας ανάμεσα στα περιστέρια και στα σήματα καπνού.
Μονόδρομο αποτελεί η επιλογή της εκκαθάρισης του πολιτικού προσωπικού και φυσικά το επακόλουθο διαζύγιο με τα συμφέροντα των εκδοτών και των εθνικών εργολάβων.
Φτάνει πια.
Είμαστε παιδιά του σωλήνα, μόνο που μας εμφύτευσαν σε λάθος μήτρα.
Κόβουμε τον ομφάλιο λώρο με όσα κακά μας έθρεψαν ώστε επιτέλους να ανασάνουμε.
Αλλάζουμε, όχι γιατί βουλιάζουμε αλλά γιατί δεν ταιριάζουμε.
Δεν ταιριάζουμε γονιδιακά στο περιβάλλον που έφτιαξαν για εμάς.
Με κουράζουν, σε εξουθενωτικό βαθμό, οι στομφώδεις αναλύσεις ύφους χιλίων καρδηναλίων στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Βαρέθηκα να δίνω σημασία σε κάθε λογής "θεωρητικολόγους" παντογνώστες που περιγράφουν το αυτονόητο σαν να ανακάλυψαν την αμερική.
Μου προκαλούν θυμηδία οι υποκριτικές ευαισθησίες ώψιμων υπερασπιστών των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, τη στιγμή που αποτελούν γνήσιους εκφραστές του επιτυχημένου καπιταλιστή μεγαλοαστού.
Αλλά αυτό που πραγματικά με εξοργίζει είναι η αδιάλειπτη και ανώμαλη ψυχοκοινωνικά συμπεριφορά της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας να απέχει από τα κοινά με τρόπο καταφανώς επιδεικτικό.
Βεβαίως οφείλω να παραδεχθώ ότι στη σύγχρονη Ελλάδα για να ασχοληθείς με τα κοινά θα πρέπει να έχεις λύσει προ καιρού το βιοποριστικό σου ζήτημα σε βαθμό που να μην σε απασχολεί ώστε να περάσεις στο επόμενο στάδιο της πυραμίδας του Maslow.
Εξετάζοντας λοιπόν το πρόβλημα της Ελλάδας θα παρατηρήσει κανείς με σχετική βεβαιότητα ότι τελικώς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν αρκεί για να μας οδηγήσει στην κάθαρση που επιβάλλει το τέλος της σύγχρονης τραγωδίας που βιώνουμε.
Επιβάλλεται η υπέρβαση. Ατομική και συλλογική.
Υπέρβαση στις επιλογές μας, υπέρβαση στις πράξεις μας.
Για να συντελεστεί όμως αυτή η υπέρβαση θα πρέπει οι διαθέσιμες επιλογές να είναι κατά πολύ διαφορετικές από αυτές που τώρα διαθέτουμε. Τι να το κάνω αν στην εποχή του Διαδικτύου έχω να επιλέξω για τρόπο επικοινωνίας ανάμεσα στα περιστέρια και στα σήματα καπνού.
Μονόδρομο αποτελεί η επιλογή της εκκαθάρισης του πολιτικού προσωπικού και φυσικά το επακόλουθο διαζύγιο με τα συμφέροντα των εκδοτών και των εθνικών εργολάβων.
Φτάνει πια.
Είμαστε παιδιά του σωλήνα, μόνο που μας εμφύτευσαν σε λάθος μήτρα.
Κόβουμε τον ομφάλιο λώρο με όσα κακά μας έθρεψαν ώστε επιτέλους να ανασάνουμε.
Αλλάζουμε, όχι γιατί βουλιάζουμε αλλά γιατί δεν ταιριάζουμε.
Δεν ταιριάζουμε γονιδιακά στο περιβάλλον που έφτιαξαν για εμάς.
Μας έμαθαν να ζούμε παρασιτικά χωρίς κανέναν σεβασμό και επομένως αυτοσεβασμό.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πατώσαμε. Για να μην πω ότι ξύνουμε και τον πάτο.
Το ερώτημα είναι αν θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε ή θα παραμείνουμε για πολύ ακόμη εδώ κάτω, τρώγωντας το κατακάθι.
Άρα φυσικά και δεν αρκεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, διότι τα έθνη-κράτη δεν εξατμίζονται επειδή κατέρρευσαν τα οικονομικά μοντέλα.
Δεν σταματά ξαφνικά η ζωή αν το χρέος αγγίξει τα 300 δις ευρώ...ακριβώς!!!
Η ζωή συνεχίζεται και επειδή στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα εμείς θα επιλέξουμε τον χρόνο εξόδου από την "κρίση" (τεχνητή ή όχι) αλλά και τα πρόσωπα που θα μας οδηγήσουν έξω από αυτή.
Επέλεξα αυτή την ημερομηνία για το άρθρο αυτό λόγω συμβολισμού.
Το πρωϊ της Κυριακής 27 Απριλίου 1941 στην Αθήνα εισέρχονται τα πρώτα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής.
Οι παραλληλισμοί ας είναι της προσωπικής επιλογής του καθενός.
Φαντάζομαι ότι σύντομα θα ζήσουμε ακόμη πιο δύσκολες ημέρες τουλάχιστον σε οικονομικό επίπεδο.
Προβάλλει όμως απειλητικά πιθανό το ενδεχόμενο να αποδεχθούμε την κατάσταση ως μη αναστρέψιμη.
Σε κάθε περίπτωση εμείς επιλέγουμε και έχουμε τη δύναμη γι΄αυτό.
Αρκεί να μην αρκεστούμε σε επιτηδευμένες και άσκοπα φαντεζί ισοπεδωτικού τύπου εξεγέρσεις άλλων εποχών, αλλά να επιλέξουμε τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο της συλλογικής ανάτασης... ώστε οι σημερινές ανοργάνωτες πλειοψηφίες να ξεπεράσουν τον ασύμμετρα δυνατό θόρυβο που προκαλούν οι οργανωμένες μειοψηφίες των συμφερόντων των κατευθυνόμενων ΜΜΕ.
Αρκεί να δράσουμε με δράση-όχι με απάθεια!
Συγνώμη για την άμυνα.........
Συγνώμη για την άμυνα.........
27/04/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου